Ieder jaar weer ervaar ik mijzelf als een bol. Gedurende de winterperiode zit ik binnen, het is donker, het voelt als ‘onder de grond’ en ook mijn gedachten gaan vooral over mijn binnenwereld. Alsof alle krachten naar binnen gericht zijn. Ik overleef een beetje en leef als het ware stationair door. Het dieptepunt is meestal in februari. Wat een vreselijke maand! Dan ben ik in staat om dagenlang op de bank videootjes te kijken en opgelucht te zijn als de dag voorbij is. Gelukkig is er werk of sport. Maar komt er ook nog eens een griepje bij, dan is het depressieve hek van de dam. Tegelijk is dat het moment waarop het alweer bijna voorbij is. In maart gaan mijn deur en mijn geest weer open en begint het leven weer te stromen.

Continue reading →

Wil ik een blog

over de voorjaarsdip schrijven, schijnt opeens de zon. Gelukkig is er nog treurnis genoeg, dus dat komt goed. Want daar gaat het toch over?? Of niet? Toch snap ik hem wel, die voorjaarsdip.

Als je niet wordt bezig gehouden door drukte en hectiek, mensen die voortdurend iets van je willen, ja, dan bestaat de kans dat je opeens een gedachten hebt van: mamma mia, wanneer heb ik die zon ook alweer voor het laatst gezien?? Geen idee! Vorige week? Twee weken geleden, of langer? Dat dikke wolkendek, met daarboven die zon, die er wel schijnt te zijn. Beneden niks meer te beleven, cadeautjes weggezet bij de rest, feestkleren gestoomd in de kast voor volgend jaar. Geen feestdagen, geen pakjesavonden, geen leuke dinertjes, ouwejaars- of andere feestjes afgezien van de na-ijlende nieuwjaarsborrels met treurige toekomstbeelden in ruimtes vol onbekenden die allemaal bezig zijn de moed erin te houden.  Stilte, rust en saaiheid alom.

Continue reading →

Eenvoudige definitie van overspel: A en B hebben een relatie en A of B doet het (ook) met C.

Los van de vraag of er liefde in het (over)spel is zijn er de posities van laten we zeggen A, de bedrogene; B, de overspel pleger (of-ster) en C, de buitenstaander. De meeste mensen om u heen en ook uzelf kennen één of meerdere van die drie posities. De gevoelens van deze drie  en de eventuele gevolgen van hun overspel houden velen dagelijks bezig. Tegelijk zijn veel van die emoties niet geaccepteerd en durven er maar weinigen voor uit te komen. Met name dit laatste zorgt voor veel narigheid tot en met “crîmes passionel” aan toe. Naar mijn idee zou het enorm helpen als we voor ieder van deze drie begrip zouden kunnen opbrengen en niet alleen voor A, zoals nu meestal gebeurt. Want hoewel velen niets met overspel hebben, zijn we allen mensen met dromen en verlangens en zijn we niet altijd ons leven lang in staat zuiver op de graad te blijven zoals we dat misschien zo graag zouden willen.

Continue reading →

Wanneer is iemand mentaal fit? Als hij tegen een stootje kan? En is bijvoorbeeld ontslag dan een stootje? Is flinke werkstress een duwtje? En is scheiding een kaakslag?

Je kan in het werk of in je leven ontzettend veel aan je hoofd hebben, veel op je schouders, dingen meemaken die je zwaar op de maag liggen of zelfs onverteerbaar zijn. Soms krijg je ergens kromme tenen van of knikkende knieën. Of je weet dat je intentie positief is en toch wordt dat niet opgepakt door je omgeving en word je afgerekend op je gedrag. Sterker nog: je kan je onbegrepen voelen, niet gezien en  niet gewaardeerd. Wat is in zo’n geval mentale fitheid?

Hoe wapen je je tegen allerlei aantijgingen op je persoon en je integriteit als werknemer, als sollicitant, als partner? Het eenvoudig weg- relativeren van alles wat je overkomt of je narigheid  toeschrijven aan de domheid van je opponent is meestal niet genoeg en weinig zinvol. Het is wel eens lekker om je door je woede te laten leiden en de ander de schuld te geven van het feit dat je je niet gezien voelt, maar het positieve effect ervan is tijdelijk en onbevredigend. Bovendien maakt het je afhankelijk van die ander die blijkbaar zo’n impact op je heeft.

Continue reading →

We kennen het allemaal, die inwendige twijfels en vragen: Doe ik het goed? Kan ik het wel? Hoor ik er wel bij? Stel ik geen domme vraag? Is het niet vele malen gemakkelijker je mond te houden en te doen of je onzichtbaar bent? Misschien. Maar het punt is (voor sommigen helaas) dat we niet onzichtbaar zijn. We zijn zichtbaar en daar gaat het om. Men ziet mij (ook mensen die slecht zien, ‘zien’ mij: ervaren en voelen mij) , wij zien jou en jij ziet hem of haar.

Of zie jij alleen hen, de groep, het geheel waar jij alleen tegenover staat? Mensen die solliciteren of een presentatie moeten geven zien geen zelfstandige individuen meer, die zien in hun podiumstress alleen de groep met al die starende ogen, zwijgend, afwachtend wat JIJ daar komt bieden. Ook de drempelvrees in de kroeg of het restaurant hoort in die categorie thuis. Als je naar binnen stapt lijkt het net alsof iedereen zich omdraait om te kijken wie daar binnenkomt. “Sorry, ik ben het maar” straal je uit, in plaats van:  “Jazeker! Hier sta ik en hier ben ik!”

Continue reading →

Sinds “The Secret“ is het natuurlijk geen geheim meer: Als je iets heel erg graag wilt, valt het te realiseren. Je hoeft er alleen maar krachtige positieve gedachten aan te wijden, het op te schrijven of er een schilderij of een moodboard over te maken.  En dan is het afwachten geblazen, terwijl het Universum aan de slag gaat.

En niet vergeten: maak je wens zo SMART mogelijk. Natuurlijk hebben de sceptici gelijk; het gaat vast niet altijd op. Ik word vast geen 110 door er iedere dag positieve gedachten aan te besteden, gesteld dat ik dat al zou willen.  Maar je weet het niet.

Een voorbeeld: ik hoorde voor de zoveelste keer de opmerking: “Word eens wat commerciëler! Thuis goed te gaan zitten wezen levert je niets op.” Maar hoe??? Adverteren? Die paar keer dat ik dat gedaan heb kreeg ik 0,0 reactie. Weggegooid geld. Folders in de bus gaan stoppen bij de buren? Ja, kan, ook vrijwel zinloos lijkt me. Netwerken? Doe ik al, maar je hebt er een lange adem voor nodig voordat het werkelijk iets oplevert. Ik krijg vele goede tips: beperk je aanbod! Focus! Gebruik LinkedIn en Twitter!

Continue reading →

Pittig, dit. Angst is niet zomaar wat. Vaak zit het diep. En kan het naar boven komen op onverwachte momenten en jezelf volledig overvallen. Houd je eigen angst maar eens onder controle, dat valt niet mee. Het grijpt je bij de strot en laat je dingen zeggen en doen die je zelf niet voor mogelijk had gehouden. Of dingen vermijden, jarenlang. Bepaalde plaatsen, mensen, keuzen, je kijkt wel uit je daarin te begeven.

Angst is dus kennelijk wel een ding wat je kan bekijken. Jij bent het niet. Het is een deel van jou, een lastig en irritant ding weliswaar maar niet je hele wezen. Er zijn ook andere kanten aan jou, je bent niet volledig angst. Hoewel, dat zou je soms niet zeggen. Als de angst de touwtjes in handen neemt ben je er verder willoos aan overgeleverd lijkt het wel. Ook al weet je soms heel goed dat dat geen goed idee is, of dat wat je nu voelt eigenlijk nergens op slaat, toch doe je het (weer) niet of juist wel. Want wat is angst eigenlijk behalve lastig? Vreemd genoeg lijken er ook positieve kanten aan te zitten. Angst kan je ook ergens tegen beschermen. Angst om opnieuw belazerd te worden kan ook tot gevolg hebben dat je deze keer beter oplet voordat je oeverloos verliefd op iemand wordt, een volkomen vreemde tenslotte.

Continue reading →

Samen zijn, waarom is dat fijner dan alleen zijn? Want samen zijn is ook niet altijd geweldig, toch? En alleen zijn ook niet altijd ellende. En is het dan een samen -met -z’n -tweeën zijn, of is samen met een groep ook samen? En als dat zo is, ben je dan in een trein met mensen ook samen? En alleen in je flat met overal om je heen mensen in andere flats? Ben je dan samen? Gaat het erom dat je in één ruimte samen bent? En ben je dan in de woestijn op 30 km afstand ook samen? Of in een bus met verder geen passagiers? Wonderlijk dat het zo lastig te definiëren is maar dat je wel verdomd goed weet wanneer je er last van hebt wanneer je NIET samen bent. Continue reading →

Als kind zeiden ze al: ”Alles wat je zegt dat ben je zèllef!” en als volwassene is het niet anders.
“Waarom nou zo streng zijn met deadlines in die werkgroep? Ik ben heus wel van plan die te halen, ja, dat ik nou een paar uur te laat was daar hoef je toch niet zo moeilijk over te doen? En ja, oké het was me al eerder gezegd maar dan hoeven ze me toch nog niet de werkgroep uit te gooien!” De jonge vrouw zit lichtelijk gefrustreerd tegenover me en moppert op de volgens haar normen veel te strenge leidinggevende. Pas na enig doorvragen blijkt dat ze zelf de wil mist om er in die werkgroep en zelfs in haar huidige baan er echt iets van te maken. Ze laat het maar een beetje gebeuren en wacht net zo lang tot iemand haar een pijnlijke grens stelt. En omdat het zo lastig is om naar jezelf te kijken krijgt de omgeving dan de schuld. Nog even en ze kan ook deze baan vergeten en wordt ontslagen. Toch wil ze dolgraag doorgaan. Wat is hier aan de hand? Ligt het aan deze leidinggevende? Aan de anderen die haar eerder hebben aangesproken op haar lakse gedrag?

Continue reading →